Kot : drapieżnik doskonały... Cichy, sprytny, wybitnie sprawny, szybki jak błsyskawica... Jego miękkie kroki i przenikliwe spojrzenie nadawały mu status zwierzęcia zarówno świętego jak i przeklętego...

__________________________________________________
__________________________________________________

Według osób nieprzesądnych czarne koty to tylko ofiary trwającej setki lat kampanii oczerniającej. W wielu kulturach zwierzęta te traktowane były (są?) jako przynoszące pecha i powiązane z czarną magią. Biedne  stworzenia o hebanowej sierści rzadko miały dobrą prasę, chociaż można znaleźć także kilka przykładów bardziej przyjaznego do nich podejścia. Nawet wtedy jednak czarne koty były traktowane jako zwierzęta wyjątkowe.

W starożytności, szczególnie w regionie Żyznego Półksiężyca, czarne koty budziły duże zainteresowanie. Antycznie Egipcjanie otaczali je czcią i wierzyli, że posiadają one pewnego rodzaju duchową moc. Jedna z ich licznych bogiń – Bastek – przedstawiana była z kocią głową. Koty były poddawane mumifikacji i umieszczane w grobowcach, gdyż właściciele nie chcieli się z nimi rozstawać nawet po śmierci. Z drugiej strony Żydzi i Babilończycy łączyli koty z wężami, obserwując zwłaszcza koci zwyczaj zwijania się w ciepłych miejscach. Wszystkie te ludy wierzyły jednak, że kot jest zwierzęciem obdarzonym zdolnościami łączenia się ze światem duchowym. Starożytni Grecy otaczali koty czcią, gdyż kojarzyli je z boskością i wierzyli, że zwłaszcza bogini Artemida często przybiera formę kota.

Niektórzy uważają, że największą rolę w wytworzeniu negatywnej postawy wobec czarnych kotów odegrały krucjaty i obsesja polowań na czarownice we wczesnym etapie podbijania kontynentu amerykańskiego. Częściowo może być to prawda. Wciąż wiązane z nadprzyrodzonymi zdolnościami koty uważane były za towarzyszy czarownic. Przekonanie to wywodzi się ze średniowiecza. Posiadanie czarnego kota było nieomylnym znakiem uprawiania czarów i konszachtów z diabłem. Ważny był kolor futra zwierzaka. Czarny kot był niewidoczny w nocy, gdy jego właściciel załatwiał swoje niecne sprawki, co czyniło go szczególnie użytecznym. Edgar Allan Poe przyczynił się do umocnienia wiary w szczególne właściwości czarnych kotów pisząc jedno ze swoich najbardziej przerażających opowiadań „The Black Cat”.

Wiara, że czarny kot przebiegający drogę przynosi pecha, najbardziej rozpowszechniona jest w Indiach i części Europy Wschodniej i Środkowej, szczególnie w Rumunii. W innych częściach Europy i Japonii dla odmiany spotkanie czarnego kota jest dobrym znakiem. W Irlandii zabicie kota jakiegokolwiek koloru przynosi aż 17 lat nieszczęścia. Szkocja jest chyba najbardziej przyjazna czarnym kotom – taki zwierzak na progu oznacza pomyślność i szczęście.

Bywa obecnie, że czarne koty padają ofiarą pseudosatanistów i różnego rodzaju grup neopogańskich. W swoich rytuałach zabijają oni te zwierzęta i składają je w ofierze, co dowodzi, że wiara w szczególną bliskość kotów ze światem duchowym nie zniknęła.

Wiele przesądów i wierzeń łączących koty z magią i duchami prawdopodobnie wynika z samej istoty kociej natury. Mają one w zwyczaju patrzeć intensywnie w przestrzeń, sprawiając wrażenie, że widzą coś, czego nie widzi człowiek. Dla niektórych posiadaczy jest to bardzo niepokojące doświadczenie. Czarne koty rzeczywiście wtapiają się w nocne ciemności, tylko ich zielone oczy lśnią niesamowitym odbitym blaskiem. Ogólnie mówiąc, koty to stworzenia ciekawskie, obdarzone własną wolą i chodzące swoimi ścieżkami. Mimo tysięcy lat udomowienia i przebywania w towarzystwie człowieka, koty nie straciły nic ze swojej niezależności i nawet w najbardziej leniwym domowym kanapowcu budzi się czasem dziki drapieżnik...
źródlo: www.masterminds.pl

__________________________________________________
__________________________________________________

A jak Wy uważacie? Czy czarny kot jest zwiastunem pecha czy jedynie ofiarą ludzkich wyobrażeń?
Co sprawia że właśnie czarny a nie szary kot był utożsamiany z wcieleniem diabła i pomocnikiem czarownic?